எழுத்தாளர் பாலா தமிழ் பண்டிதை வயிற்றில் பிறந்து ” உணவெடுத்தான்” என்று எழுதுகிறார். மிருகங்கள்தான் உணவெடுக்கும். மனிதன் உணவு உட்கொள்வான். (அ) உண்பான் (அ) தின்பான் (அ) துன்னுவான். தமிழ் என்பது வளமான மொழி. ஒரே பொருள் தருவதாய் தோன்றினாலும் மேற்சொன்ன வார்த்தைகளை சமயோசிதமாய் உபயோகித்தால் சாப்பிடுபவனின் சமூக, பொருளாதார, கலாச்சார, பண்பாட்டு மதிப்பையும் ஒரே வரியில் கோடி காட்டிவிட முடியும். நிறைய எழுதிவிட்டதால் பாலாவுக்கே தமது எழுத்துக்களின் மீது சலிப்பு ஏற்பட்டு ஸ்டீரியோதனமாக தோன்றிதான் உணவெடுத்தான்

தமிழ்த்தாய்: என்னப்பா பண்ணிக்கிட்டிருக்கே ! முருகேசன்: ஒன்..ஒன்னுமில்லை தாயீ நாளைக்கு நம்ம ப்ளாக்ல ஒரு நல்ல ஐட்டமா போட்டுவிடனமுன்னு முக்கிக்கிட்டிருக்கேன் தமிழ்த்தாய்: ப்ளாகுன்னா தினசரி ஏவரேஜா நானூத்து சொச்சம் பேரு படிப்பாங்களே அதுவா? முருகேசன்: என்னம்மா நீ இவ்ள நெகட்டிவா திங்க் பண்றே.பாசிட்டிவ் அப்ரோச் இருக்கனும்மா. இன்னைக்கு 400+ ஆ இருக்கலாம். அது நாளைக்கோ அடுத்த வாரமோ 4000 அப்புறம் 40 ஆயிரம்னு எகிறிக்கலாமில்லயா? தமிழ்த்தாய்: எகிறி என்னத்த கிழிக்க போறே .. தமிழ் நாட்டு கழிவு

வேதம்,புராணம், கோவில்,கோபுரம்,அரசு ,அரசியல் சாசனம், காவல் துறை,காவல் நிலையம் மாதிரி இலக்கியம் கூட மனிதனுக்காகத்தான். ஆனால் வேதம்,புராணம், கோவில்,கோபுரம்,அரசு ,அரசியல் சாசனம், காவல் துறை,காவல் நிலையம் இதெல்லாம் எப்படி மனிதர்களுக்கு அதீதம்னு சில அதி புத்திசாலிகள் நினைச்சு நாஸ்தி பண்ணிட்டாங்களோ அதே மாதிரி இலக்கியத்தை கூட ஒரு இனம் மனிதர்களுக்கு அதுவும் ஒடுக்கப்பட்ட, பிற்படுத்தப்பட்ட மக்களுக்கு அதீதமானதா ஒரு பிரமைய உருவாக்கிட்டாங்க. என்னடா இவன் எல்லாத்துக்கும் ஒரு இனம்னு ஆரம்பிக்கிறான்னு சலிச்சுக்கிராதிங்க. அவிக கோவில்,கோபுரம்,புராணம்,இதிகாசம், இதையெல்லாம் நமக்கு